Vorig jaar rond deze tijd kwam ik op het toch wel krankzinnige idee om een marathon te gaan lopen. Vrienden verklaarden mij voor gek en lachten mij dikwijls uit, want wie komt er nu op zo’n idee als je amper een hardloopschoen hebt aangehad in je hele leven? Maar ik, ik trainde 9 maanden lang. 9 maanden waarin ik vaak genoeg wilde stoppen en de handdoek in de ring wilde gooien. En toch, tóch bewees ik al die mensen het tegendeel, en verbaasde ik bovenal vooral mijzelf. Want.. 6 november 2016 is en blijft een gedenkwaardige dag, want deze dag liep ik de enige echte marathon van New York uit, mét diabetes type 1. BAM!

De marathon zelf, de weg ernaartoe maar vooral wat het daarna voor mij heeft betekend, is echt overweldigend geweest. Van herkend worden op straat, tot genomineerd als sportvrouw van het jaar van Katwijk …ongelofelijk! Maar nog belangrijker, deze marathon van New York heeft mij weer geleerd hoe het is om weer samen te werken met mijn diabetes. En dat gevoel, dat is echt zo top om weer na jaren te mogen ervaren. Daarom ga ik dit jaar weer de marathon uitlopen om geld op te halen voor de Bas van de Goor-foundation, zodat zij voor nóg meer mensen met diabetes type 1/2 ook dit verschil kunnen gaan maken.

Voor mij was de marathon echt ‘life-changing’. Een groot lichtpunt in mijn leven, waar ik altijd aan kan blijven terugdenken als ik dreig te verdwalen in het doolhof van hypo’s en hypers. Want eerlijk gezegd, diabetes is helemaal niet leuk, het betekend constant maar nadenken over wat je doet. Een heuse uitputtingsslag zo nu en dan, en dat dag in & dag uit.

Het is een dagelijkse puzzel (zo’n eentje van duizenden stukjes ..ga daar maar eens aan beginnen) die ik elke dag weer zo goed mogelijk probeer te maken. De puzzel zal in mijn ogen nooit compleet zijn, aangezien er altijd wel een stukje mist. Denkend aan een onjuist ingeschatte maaltijd qua koolhydraten, of een hardlooptraining die mijn bloedsuiker meer laat zakken dan dat ik van te voren had ingecalculeerd. Maar ik denk dat juist het besef dat de puzzel niet compleet zal zijn, en de acceptatie daarvan, de sleutel tot succes is. Al is en blijft dit niet altijd even makkelijk te beredeneren op die momenten dat ik echt vreselijk baal. Maar.. desondanks, geef ik niet op!

Ik hoop dat ik mensen (met, maar ook zónder diabetes) kan inspireren, mede door hen te laten zien dat een ziekte, welke dan ook, óók je kracht kan zijn.
Want eerlijk is eerlijk, zonder diabetes had ik überhaupt niet op de gedachte gekomen om ooit een marathon uit te lopen.
…laat staan er voor een 2e keer nu voor te gaan! 

En wie weet.. nu met de SPI-belt aan m’n zij, lukt het me misschien wel om binnen die verrekte 5 uur te finishen!? Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte van al de avonturen die ik samen met dit ‘kekke’ hardloopriempje ga beleven. Ik zou zeggen, tot de volgende keer!

’n suikerige dikke zoen,

Roos