De afgelopen periode waren er veel met tegenslagen. Het voelde alsof ik constant door de diabetes gestraft werd. Zo is een van mijn grootste angsten werkelijkheid geworden, namelijk diabetische retinopathie. (mooi woord voor galgje trouwens..) In Jip-en-Janneke taal wil dit zeggen dat mijn ogen zijn aangetast door mijn diabetes. Ik ga hier wel een andere keer verder op in, want het verhaal wordt er laten we zeggen niet gezelliger op…. .
Daarnaast ben ik denk de enige verpleegkundige geweest de afgelopen tijd zónder werk. Nederland schreeuwt om nieuwe verpleegkundigen, maar blijkbaar zijn ze toch iets minder enthousiast als blijkt dat je diabetes hebt… (en ze je een vast contract dienen te geven ….klein detail)

Tot overmaat van ramp lieten de infuussets van mijn insulinepomp mij keihard in de steek. De ene na de andere onderhuidse ontsteking kwam opzetten, en met mijn handen in het haar probeerde ik alle soorten infuussetjes uit die de fabrikant Medtronic mij kon leveren ….zonder succes helaas. Waar ik dan vervolgens weer om panikeerde. (En met hoge bloedsuikers wordt het dan al gauw panikeren 2.0).

Alles bij elkaar optellend, was ik op ten duur een hoopje ellende met angst- en paniekaanvallen, die werkloos thuis zat, met bloedsuikers die het blijkbaar wel leuk vonden om 24/7 in een achtbaan te zitten.  En zie daar: het perfecte recept om in een burn-out te belanden!

Ik zonderde mij steeds meer af, voelde mij al kapot als ik een paar treden de trap op moest en op gegeven moment kon ik mij zelfs echt niet meer bedenken wat ik met de shampoo aanmoest als ik onder de douche stond. 
Klinkt gek hè? Maar het was toen wel de realiteit.. Ik kon mij niet meer concentreren, en elke prikkel leek er eentje teveel. Ik kreeg app’jes van bepaalde mensen, maar reageren lukte simpelweg niet. (Excuses trouwens voor wie het allemaal zonder succes geprobeerd heeft..) Mijn hersenen maakte overuren, en konden vervolgens de druk niet meer aan. Kortsluiting in je brein, dat klinkt niet fijn. (hé dat rijmt). En weetje? Dat is het ook niet.

Gelukkig gaat het nu beter met me. Ik heb weer een superleuke baan als verpleegkundige en daarnaast probeer ik ook steeds meer mijn sociale leven weer enigszins op te pakken. Mijn diabetes-monster houdt zich enigszins rustig, en gelukkig kan ik vanaf volgende week starten met de Omnipod (Yeay!) waar ik godzijdank geen ontstekingen van krijg. Mijn ogen worden helaas niet meer beter en blind worden is met stip op #1 nog steeds mijn grootste angst, maar gelukkig helpt sporten mij enorm. (én heb ik daar ook weer de energie voor).
Het maakt namelijk mijn hoofd even leeg. Een hoofd dat dikwijls vol zit met getelde koolhydraatporties, ziekenhuisafspraken (..ik heb helaas nog steeds een stempelkaart) en de altijd aanwezige angst voor verdere -niet leuke- complicaties. …..Sporten als therapie dus! 

Ik moet wel blijven opletten en mijn grenzen bewaken, want blijkbaar is het lijntje nog echt heel dun. (En soms breekt die helaas geregeld ook nog… oeps!) Daarom weet ik niet hoe enthousiast ik deze blogs blijf bijhouden. Als ik de puf heb dan horen jullie iets van me, en anders gewoon lekker even niet… .
Zullen we dat maar afspreken?
Veel liefs,
Roos