En na deze marathon kwam de bekende lopersdip bij mij, voor het eerst. Waar moest er nu naar toe geleefd worden? En hoe ga ik daar komen. Voor het eerst in mijn loop jaren werd ik geconfronteerd met deze befaamde na de marathon dip. Om deze te lijf te gaan en weer een nieuwe doel te hebben besloot ik mij in te schrijven voor de Bruggenloop. Een jarenlange traditie in december om in de schemer langs de Maas te lope rennen met een kleine 15 duizend mede malloten, niet verwarren met molloten want dat is helemaal wat anders. Trainen voor dit evenement was simpel, ik begeleidde namelijk lopers die naar dit evenement toe werkten. En ik hoefde alleen maar mee te lopen. De afstand had ik in mijn benen dus dat moest goed komen.

Bruggenloop

De weken gingen voorbij, de trainingen verliepen uitstekend en langzamerhand kwam de Bruggenloop dichterbij. Motivatie groeide samen met de conditie en de ‘runners low’ nam af. De twee weken voor het evenement moest ik voor mijn werk naar Monaco en daags voor de Bruggenloop zou ik weer terug thuis komen. Niets aan de hand zou je zeggen want lopen kan je altijd en overal. Dus ging de kleding ging mee op reis, hop de koffer in. Daar waar deze bij menig hardloper gedurende een reis ook zou blijven, alsof het straf had gekregen vanwege tegenvallende resultaten. Mijn SPIbelt ging met de reis om, deze keer niet om mijn telefoon in te stoppen maar om mijn reisbescheiden en waardevolle spullen binnen handbereik te hebben.
In de twee weken in Monaco was het druk met werken en heb ik een paar keer tijdens de lunch en/of in de avond een run gemaakt. Wat is deze stad mooi om te lopen rennen. Deze keer geen hekken of tribunes voor de Formule 1, maar gewoon het ongerepte schone van de stad die zich op maakte voor Kerst en het nieuwe jaar.
Het weer was er beter dan in Nederland. Werden de lopers van mijn trainingsgroep getrakteerd op regen en/of kou liep ik gewoon in de avond in korte broek en met shirt korte mouw. De weersvoorspellingen voor de Bruggenloop werden er niet beter op en uiteindelijk werd de run voor de derde keer in de geschiedenis afgelast door de sneeuw die uit de lucht gevallen was.

Tja en dan….. Geen jaar afsluitende loop in december. De trainingen gingen gewoon door, uitgezonderd het weekend voor de Kerst, en het doel nog heel ver weg. Je leest het goed, een nieuw doel is er ondertussen en daar mot voor getraind worde. Die nieuwe uitdaging is overigens niet echt nieuw, het maakt onderdeel uit van het grote geheel. De status van Rotterdams Marathon Master is wat ik hoop te behalen. Op 7 april 2019, mijn 20e ICD verjaardag de 10e Rotterdams Marathon finish wat gelijk ook mijn 13e zal zijn.

Oliebollenloop

Ik besluit daarom last minute in te schrijven voor de Oliebollenloop in Schoonhoven. Had hier nog nooit aan deelgenomen en de verhalen waren altijd groots. De omgeving kon ik wel vanuit mijn verleden als wielrenner dus dat moest een voordeel zijn, tenminste dat dacht ik. Het was niet echt ideaal weer om even een 15 km te gaan lopen. Enkele vuurwerk evenementen om het nieuwe jaar mee te beginnen waren aangepast of afgelast door de hevige wind die er stond. En wij gingen gewoon toch maar lopen te rennen door de polder tussen Schoonhoven en de Vlist. We waren amper 1 km onderweg, zwoegend tegen de wind in, toen we getrakteerd werden op een flinke regenbui. De wind die in het nadeel stond gaf het gevoel dat je met een brandslang afgespoten werd. Het was verstoppertje spelen tijdens het lopen en met wind mee herstellen geblazen. En op het moment dat de route terug gaat naar Schoonhoven staat de wind weer vol in het gelaat te blazen. Ik merk dat ik de afgelopen periode te weinig evenementen heb kunnen lopen. Het wordt een gevecht om bij de finish te komen. Uit eindelijk kom ik binnen in een tijd van 1h18. Niet al goed maar gezien de omstandigheden heb ik 2017 sportief afgesloten.

Rijnmond Running Team

Het nieuw jaar moest eens anders beginnen dan alle andere jaren. Geen voornemens als “Stoppen met” of “Meer sporten” of ” ” ach verzin zelf maar een reden. Nee eens geheel wat anders, buiten mijn comfortzone.  Maar daarvoor moet ik nog wel even actie ondernemen. Met mijn telefoon in mijn hand stond ik voor de deur na de Oliebollenloop. Even een filmpje maken, leek allemaal zo simpel. Ik had het gewoon overschat. Take een….. mislukt. Take twee…. bijna goed. En na de vierde take was het de vijfde poging waarop het er eindelijk naar wens opgenomen was. “Hoi Selectie team van het Rijnmond Running Team. Hierbij meld ik mij aan als kandidaat voor jullie Rijnmond Running Team. Samen met de andere leden van het team wil ik een kijkje geven in het leven van een Rotterdam Marathon loper. Niet middels een blog maar gewoon zoals jullie het willen met een vlog.”
Ondanks dat ik niet geheel tevreden was met mijn sollicitatie vlog werd ik gekozen als een van de zes vloggers. Regionale hardlopers die hun voorbereidingen op richting de Rotterdam Marathon op film vast gaan leggen.

Als ik dit schrijf staat het derde weekend van het jaar 2018 voor de deur. Ik heb mijn trainingen weer hervat en heb in de afgelopen 21 dagen 10 dagen gelopen. Tien dagen waarin ik bijna 115km gelopen heb. Gemiddeld is dit maar 11 km per training, alleen zaten er al wel twee duurtrainingen van 20 en 25 km tussen.Afgelopen week was het lastiger voor mij om te gaan trainen. Lastiger omdat ik voor mijn werk weer een aantal dagen in Monaco moest zijn. En wanneer ik daar ben zijn het lange dagen die gemaakt worden. En dan moet ik eerlijk bekennen dat op deze dagen de drempel hoog ligt om even om te kleden, SPIbelt om te doen en de schoenen aan te trekken. Toch lukt het altijd wel een keer om dit te doen. Deze keer gelukkig ook. Thuis was het bar en boos, regende het pijpenstelen en was het koud. En bij mij was het 16 graden. De lokale bewoners liepen met een warme jas aan en hadden een sjaal en muts op. Ik ging de deur uit in mijn Rotterdam Running Crew korte mouw shirt en korte broek. Eens zien of ik eens een andere route maken kon dan de rondes die ik hier al eerder gemaakt had. De ronde was deze keer eens wat anders dan anders en na 11 km was ik weer terug in het hotel. Ik was kapot, versleten en op. Ik was afgedwaald en de laatste 1,5 km waren een uitputtingsslag. Ik mocht een klim maken waarbij ik van zeeniveau naar 200m hoogte mocht. Onderweg heb ik nog even een filmpje gemaakt, op een plek waarbij er een mooie uitzicht was.