Ontmoet Roos!

Hallo allemaal, ik ben Roos, 26 jaar jong en sinds kort ook ‘n trotse ambassadrice van ‘SPIbelt’. Daarnaast heb ik dit jaar precies 20 jaar diabetes type 1 en ik zal jullie daarom ook wekelijks even lastig vallen met een blog over mijn leven met deze -soms wel hele irritante- ziekte. Een leven vol met ups, maar ook veel downs. (..Maar ach, ik hou wel van achtbanen ;-))

Vorig jaar rond deze tijd kwam ik op het toch wel krankzinnige idee om een marathon te gaan lopen. Vrienden verklaarden mij voor gek en lachten mij dikwijls uit, want wie komt er nu op zo’n idee als je amper een hardloopschoen hebt aangehad in je hele leven? Maar ik, ik trainde 9 maanden lang. 9 maanden waarin ik vaak genoeg wilde stoppen en de handdoek in de ring wilde gooien. En toch, tóch bewees ik al die mensen het tegendeel, en verbaasde ik bovenal vooral mijzelf. Want.. 6 november 2016 is en blijft een gedenkwaardige dag, want deze dag liep ik de enige echte marathon van New York uit, mét diabetes type 1. BAM!

De marathon zelf, de weg ernaartoe maar vooral wat het daarna voor mij heeft betekend, is echt overweldigend geweest. Van herkend worden op straat, tot genomineerd als sportvrouw van het jaar van Katwijk …ongelofelijk! Maar nog belangrijker, deze marathon van New York heeft mij weer geleerd hoe het is om weer samen te werken met mijn diabetes. En dat gevoel, dat is echt zo top om weer na jaren te mogen ervaren. Daarom ga ik dit jaar weer de marathon uitlopen om geld op te halen voor de Bas van de Goor-foundation, zodat zij voor nóg meer mensen met diabetes type 1/2 ook dit verschil kunnen gaan maken.

Voor mij was de marathon echt ‘life-changing’. Een groot lichtpunt in mijn leven, waar ik altijd aan kan blijven terugdenken als ik dreig te verdwalen in het doolhof van hypo’s en hypers. Want eerlijk gezegd, diabetes is helemaal niet leuk, het betekend constant maar nadenken over wat je doet. Een heuse uitputtingsslag zo nu en dan, en dat dag in & dag uit.

Het is een dagelijkse puzzel (zo’n eentje van duizenden stukjes ..ga daar maar eens aan beginnen) die ik elke dag weer zo goed mogelijk probeer te maken. De puzzel zal in mijn ogen nooit compleet zijn, aangezien er altijd wel een stukje mist. Denkend aan een onjuist ingeschatte maaltijd qua koolhydraten, of een hardlooptraining die mijn bloedsuiker meer laat zakken dan dat ik van te voren had ingecalculeerd. Maar ik denk dat juist het besef dat de puzzel niet compleet zal zijn, en de acceptatie daarvan, de sleutel tot succes is. Al is en blijft dit niet altijd even makkelijk te beredeneren op die momenten dat ik echt vreselijk baal. Maar.. desondanks, geef ik niet op!

Ik hoop dat ik mensen (met, maar ook zónder diabetes) kan inspireren, mede door hen te laten zien dat een ziekte, welke dan ook, óók je kracht kan zijn.
Want eerlijk is eerlijk, zonder diabetes had ik überhaupt niet op de gedachte gekomen om ooit een marathon uit te lopen.
…laat staan er voor een 2e keer nu voor te gaan! 

En wie weet.. nu met de SPI-belt aan m’n zij, lukt het me misschien wel om binnen die verrekte 5 uur te finishen!? Ik hou jullie in ieder geval op de hoogte van al de avonturen die ik samen met dit ‘kekke’ hardloopriempje ga beleven. Ik zou zeggen, tot de volgende keer!

’n suikerige dikke zoen,

Roos

Spaghetti in mijn hoofd

Wat een tijd geleden, mijn laatste echte ‘blog’ die ik schreef voor SPIbelt. Ik kan niet eens de datum terugvinden van mijn allerlaatste woordenbrij op papier.
De reden van mijn afwezigheid? Ik vind het moeilijk om erover te beginnen. Want hoe leg je iets uit waar je zelf amper iets van snapt? De afgelopen maanden (of zeg maar 1,5 jaar) leek de woordenbrij in mijn hoofd eerder op een bord spaghetti (wél lekker trouwens, alleen om voor te spuiten nét iets minder), een zooitje ongeregeld. De chaos in mijn koppie maakte het onmogelijk om mijn hersenspinsels op papier te zetten, laat staan ze aan anderen te delen via deze website.
De afgelopen periode waren er veel met tegenslagen. Het voelde alsof ik constant door de diabetes gestraft werd. Zo is een van mijn grootste angsten werkelijkheid geworden, namelijk diabetische retinopathie. (mooi woord voor galgje trouwens..) In Jip-en-Janneke taal wil dit zeggen dat mijn ogen zijn aangetast door mijn diabetes. Ik ga hier wel een andere keer verder op in, want het verhaal wordt er laten we zeggen niet gezelliger op…. .
Daarnaast ben ik denk de enige verpleegkundige geweest de afgelopen tijd zónder werk. Nederland schreeuwt om nieuwe verpleegkundigen, maar blijkbaar zijn ze toch iets minder enthousiast als blijkt dat je diabetes hebt… (en ze je een vast contract dienen te geven ….klein detail)

Tot overmaat van ramp lieten de infuussets van mijn insulinepomp mij keihard in de steek. De ene na de andere onderhuidse ontsteking kwam opzetten, en met mijn handen in het haar probeerde ik alle soorten infuussetjes uit die de fabrikant Medtronic mij kon leveren ….zonder succes helaas. Waar ik dan vervolgens weer om panikeerde. (En met hoge bloedsuikers wordt het dan al gauw panikeren 2.0).

Alles bij elkaar optellend, was ik op ten duur een hoopje ellende met angst- en paniekaanvallen, die werkloos thuis zat, met bloedsuikers die het blijkbaar wel leuk vonden om 24/7 in een achtbaan te zitten.  En zie daar: het perfecte recept om in een burn-out te belanden!

Ik zonderde mij steeds meer af, voelde mij al kapot als ik een paar treden de trap op moest en op gegeven moment kon ik mij zelfs echt niet meer bedenken wat ik met de shampoo aanmoest als ik onder de douche stond. 
Klinkt gek hè? Maar het was toen wel de realiteit.. Ik kon mij niet meer concentreren, en elke prikkel leek er eentje teveel. Ik kreeg app’jes van bepaalde mensen, maar reageren lukte simpelweg niet. (Excuses trouwens voor wie het allemaal zonder succes geprobeerd heeft..) Mijn hersenen maakte overuren, en konden vervolgens de druk niet meer aan. Kortsluiting in je brein, dat klinkt niet fijn. (hé dat rijmt). En weetje? Dat is het ook niet.

Gelukkig gaat het nu beter met me. Ik heb weer een superleuke baan als verpleegkundige en daarnaast probeer ik ook steeds meer mijn sociale leven weer enigszins op te pakken. Mijn diabetes-monster houdt zich enigszins rustig, en gelukkig kan ik vanaf volgende week starten met de Omnipod (Yeay!) waar ik godzijdank geen ontstekingen van krijg. Mijn ogen worden helaas niet meer beter en blind worden is met stip op #1 nog steeds mijn grootste angst, maar gelukkig helpt sporten mij enorm. (én heb ik daar ook weer de energie voor).
Het maakt namelijk mijn hoofd even leeg. Een hoofd dat dikwijls vol zit met getelde koolhydraatporties, ziekenhuisafspraken (..ik heb helaas nog steeds een stempelkaart) en de altijd aanwezige angst voor verdere -niet leuke- complicaties. …..Sporten als therapie dus! 

Ik moet wel blijven opletten en mijn grenzen bewaken, want blijkbaar is het lijntje nog echt heel dun. (En soms breekt die helaas geregeld ook nog… oeps!) Daarom weet ik niet hoe enthousiast ik deze blogs blijf bijhouden. Als ik de puf heb dan horen jullie iets van me, en anders gewoon lekker even niet… .
Zullen we dat maar afspreken?
Veel liefs,
Roos