Maar ja…één klein hardlooprondje maakte natuurlijk al geen enkele indruk op mijn ‘gezellige’ muffintop*. En al helemaal niet als de verbruikte calorieën (plus meer) er in een moordtempo weer worden ingepropt. Kortom, de day after trok ik enigszins schuldbewust de hardloopschoenen maar weer aan. Ik was een beetje bang dat de euforie van de eerste keer zou uitblijven en ik mij hijgend en zwetend voort zou bewegen. Gelukkig waren daar opnieuw de opbeurende woorden van Evy uit mijn mobiel. Vrolijk zwaaide ik naar andere hardlopers. Ik voelde mij tof, want ik was nu immers één van hen. Zo’n sportieveling die gewoon op 1e Kerstdag niet ligt te luieren, maar het luie kerstlijf traint in de frisse buitenlucht. In al mijn enthousiasme liep ik nog een rondje extra. Gewoon, omdat ik het kon! Nou ja…misschien ook om het dessert van de dag ervoor nog een beetje te compenseren. En de toastjes met kaas.

*Muffintop = het vet dat uitpuilt boven je spijkerbroek. Heel charmant.